Wrocław 09.02.2010r.

Szanowni Państwo !

Na łamach "Gazety Wyborczej" Leszek Kostrzewski i Piotr Miączyński, w swym komentarzu już w samym tytule wezwali "Mundurowych do roboty!". Autorzy wykazali się wyjątkową ignorancją w zakresie opisywanej problematyki.

Autorzy nie zauważają różnicy między służbą a pracą.

Wyjaśniam więc Redaktorom, że żołnierz lub inny funkcjonariusz służby mundurowej (np. policjant, strażnik graniczny itp.) nie pracuje lecz pełni służbę. Obowiązuje go zadaniowy czas zajęć służbowych z uwzględnieniem prawa do odpoczynku. Nie ma w tym przypadku wynagrodzenia za służbę w godzinach nadliczbowych. Nie otrzymuje on wynagrodzenia za służbę, lecz uposażenie płatne z góry za dany miesiąc. Nie może także podejmować innej pracy poza służbą.

O innych ograniczeniach nie wspomnę.

Oczywiście modelowym rozwiązaniem wydaje sytuacja, kiedy żadna grupa zawodowa nie jest uprzywilejowana, a jedyną gratyfikacją za pracę jest płaca, ale nie ma tak nigdzie w państwach "cywilizowanych" w odniesieniu do żołnierzy i funkcjonariuszy (szczegóły w załączeniu).

Chyba, że chcemy, aby w państwie polskim żołnierze i funkcjonariusze "pracowali", a nie służyli ? Autorom takiego pomysłu można tylko "gratulować dobrego samopoczucia".

Uposażenie funkcjonariuszy służb mundurowych traktowane jest jako swego rodzaju rekompensata za wysokie wymagania psychofizyczne i intelektualne stawiane im, stałą dyspozycyjność, gotowość do narażania zdrowia a nawet życia oraz ogólnie dużą uciążliwość służby w porównaniu do obowiązków i warunków pracy innych grup ludności. Można przyjąć, że 30 lat służby "na cały zegar" to tyle co 45 lat pracy "po 8 godzin w dni robocze".

Przystępując do analizy przywilejów branżowych należało najpierw zdefiniować pojęcie "przywileju".

"Przywilej": - dokument, w którym są zawarte przepisy korzystne dla jednej osoby lub grupy ludzi, np. stanu społecznego, lub też sam taki przepis. Zestawienie różnych przywilejów branżowych będzie w pełni wiarygodne jeżeli przy każdym z nich autorzy wskażą podstawę prawną (przepis prawa przyznający prawo do konkretnego przywileju).

W państwie polskim przywilejem jest także zwolnienie z obowiązków, jakie mają niektóre grupy zawodowe. Czyż nie jest przywilejem fakt, że lekarze, księża i prawnicy dotychczas nie mają obowiązku stosowania kas fiskalnych. A kto korzysta z przywileju podatkowego w postaci 50-proc. kosztów uzyskania przychodów stosowanych od wynagrodzeń wypłacanych niektórym podatnikom?  Zastanawiającym jest, że przemilcza się ustawowe prawo do uposażenia przyznane sędziom i prokuratorom w stanie spoczynku !!! Tego autorzy nie dostrzegają jako przywilej.

Nie można twierdzić, że poszczególnym grupom zawodowym przywileje się nie należą, bo ich koszt obciąża całe społeczeństwo. Trzeba pamiętać, że ci ludzie nie otrzymują pieniędzy i świadczeń za darmo, tylko za własną służbę. Wszystko ma swoje uzasadnienie - przywileje również. One mają rekompensować pracę ryzykowną, wykonywaną w szczególnie trudnych warunkach.

Podobnie jest w innych krajach Unii Europejskiej i NATO.

Jeżeli nadawane są przywileje pracownikom firm państwowych, to państwo za nie płaci. Jeśli natomiast szczególne uprawnienia nadaje zatrudnionym przedsiębiorstwo prywatne, to ono je finansuje.

Propozycje emerytalne rządu PO-PSL to przykład żenująco prymitywnego rozumienia zasady cywilnej kontroli nad szeroko pojętymi służbami mundurowymi, które cofną je do XIX w. Za cara brano "w sołdaty'' chłopów pańszczyźnianych na 25 lat, ale żołnierz po służbie otrzymywał zagrodę i kawałek pola, czyli - jak by nie patrzeć - takie 100 proc. emerytury. Dziś słowem nikt nie napomknie, co będzie z szeregowymi i posterunkowymi, zanim osiągną 25 lat wysługi do emerytury mundurowej. Czy za służbę przez 24 godziny będzie się im naliczać emeryturę jak cywilom pracującym 8 godzin dziennie w pięciodniowym tygodniu pracy?

W załączeniu informacja nr 668 z 1999r. "Systemy emerytalne żołnierzy zawodowych w wybranych krajach - członkach NATO" autorstwa Małgorzatay Dziubińskiej-Michalewicz

Z poważaniem !

Ppłk w st. spocz. WW.

---

Małgorzata Dziubińska-Michalewicz (Biuro Studiów i Ekspertyz)

Informacja nr 668 (1999 r.)

W analizowanych krajach - członkach NATO przepisy emerytalne dla żołnierzy zawodowych są z zasady korzystniejsze aniżeli dla pracowników państwowych i innych grup społeczno-zawodowych. Pewne przywileje emerytalne (niższy aniżeli powszechnie obowiązujący w danym kraju wiek emerytalny, wyższy poziom świadczeń emerytalnych, szczególnego rodzaju odprawy emerytalne) traktowane są jako swego rodzaju rekompensata za wysokie wymagania psychofizyczne i intelektualne stawiane żołnierzom, stałą dyspozycyjność, gotowość do narażania zdrowia a nawet życia w obronie ojczyzny oraz ogólnie dużą uciążliwość służby wojskowej w porównaniu do obowiązków i warunków pracy innych grup ludności.

W niniejszym opracowaniu przedstawione zostały warunki przechodzenia w stan spoczynku i na emeryturę, a także zasady ustalania wysokości świadczeń emerytalnych, zawarte w systemach emerytalnych takich krajów jak: Holandia, Włochy, RFN, Dania, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone.

Holandia

W Holandii żołnierze zawodowi, na podstawie uregulowań obowiązujących wszystkich obywateli, osiągają wiek emerytalny po ukończeniu 65 roku życia. Ze względu na uciążliwe warunki służby są oni jednak zwalniani ze służby po ukończeniu 55 roku życia w siłach powietrznych oraz lądowych i po 52 latach w siłach morskich. Decyzję o wydłużeniu okresu pozostawania żołnierza w służbie czynnej powyżej tych granic wiekowych może podjąć tylko minister obrony, jednak maksymalnie o 3 lata. Jednorazowo okres przedłużenia nie może przekraczać roku. Możliwe jest również zwolnienie ze służby przed ukończeniem 55 lat lub 52, które określane jest jako tzw. zwolnienie wymuszone.

Żołnierz po zwolnieniu do rezerwy otrzymuje do ukończenia 65 roku życia tzw. zasiłek. Po przekroczeniu tej granicy wiekowej nabywa uprawnienia do świadczeń emerytalnych. Wysokość tego zasiłku zmienia się poszczególnych okresach jego wypłacania i wynosi:

• przez pierwsze 3 miesiące - 93% uposażenia na ostatnio zajmowanym stanowisku,
• przez następne 9 miesięcy - 83% ostatniego uposażenia,
• do ukończenia 52 lat lub 55 - 73% uposażenia,
• do ukończenia 65 lat - 70% ostatniego uposażenia wraz z dodatkami.

W stosunku do żołnierzy, którym w momencie zwolnienia brakuje nie więcej niż 5 lat do osiągnięcia granicy wiekowej obligatoryjnego zwolnienia ze służby, stosowane są korzystniejsze uregulowania. Pomiędzy 55 a 60 rokiem życia otrzymują oni 81,5%, a w okresie 60 - 65 lat - 73% uposażenia na ostatnio zajmowanym stanowisku wraz z dodatkami.

Dodatki związane są z rodzajem pełnionej służby lub posiadaną specjalnością. Do dodatków tych zalicza się, między: dodatek za nienormowany czas służby, za służbę na okręcie podwodnym, dla nurków, lotników, lekarzy, farmaceutów, artylerzystów, operatorów urządzeń nasłuchu radiowego, za przebywanie w komorze dekompresyjnej, w podwodnym laboratorium, za usuwanie niewybuchów, za znajomość języków obcych, za naukę w godzinach pozasłużbowych. Oprócz tych dodatków, funkcjonują dodatki o charakterze socjalnym:

• wakacyjny (tzw. 13 pensja, w wysokości 8% rocznego dochodu brutto),
• związany z przeniesieniem służbowym,
• zwrot kosztów dojazdu do miejsca służby,
• dodatek rodzinny, nie będący składnikiem wynagrodzenia, wypłacany (podobnie jak wszystkim obywatelom) przez cywilne władze lokalne.

Do ukończenia 55 roku życia zasiłki są nieopodatkowane. Żołnierze zawodowi otrzymują także, jak wszyscy obywatele, tzw. dodatek rodzinny, nie będący składnikiem wynagrodzenia, który jest wypłacany przez władze lokalne.

Wysokość świadczeń emerytalnych uzależniona jest od okresu służby wojskowej oraz wysokości uposażenia (wraz z dodatkami) na ostatnio zajmowanym stanowisku. Świadczenie nie może przekroczyć 80% tego uposażenia.

Włochy

W siłach zbrojnych Włoch żołnierze zawodowi nabywają uprawnienia do emerytury po 20 latach służby. W przypadku odejścia ze służby ze względów zdrowotnych, okres emerytury może być obniżony, nawet do 12 lat. Emerytury te uzależnione są od rodzaju schorzenia związanego ze służbą i wypłacane od momentu stwierdzenia choroby. Istnieje jednak granica maksymalnego wieku przechodzenia na emeryturę, zależna od posiadanego stopnia wojskowego. Progi wiekowe wynoszą odpowiednio:

• do porucznika włącznie - 48 lat,
• dla kapitana - 50 lat,
• dla majora - 54 lata,
• dla podpułkownika - 56 lat,
• dla pułkownika - 57 lat,
• dla generała brygady - 58 lat,
• dla generała dywizji - 60 lat,
• dla generała broni - 63 lata.

Wielkość emerytury ma ścisły związek z latami odbytej służby, a nie z wiekiem. Po 20 latach służby emerytura stanowi 44% podstawy uposażenia i relacja wysokości emerytury w stosunku do uposażenia wzrasta za każdy dodatkowo przepracowany rok i wynosi:

- za 21 - za 22 - za 23 - za 24 - za 25 - za 26 - za 27 - za 28 - za 29 - za 30 - za 31 - za 32 - za 33 - za 34 - za 35 - za 36 - po 40

lat służby

- 46,25%, - 48,50%, - 50,75%, - 53,00%, - 55,25%, - 57,50%, - 59,75%, - 62,00%, - 64,25%, - 66,50%, - 68,75%, - 71,00%, - 73,25%, - 75,50%, - 77,75%, - 80,00%, - 94,40%.

Podstawowe miesięczne płace (bez uwzględnienia szerokiego zakresu dodatków), w tys. USD, żołnierzy sił lądowych kształtują się następująco:

- generał broni - generał dywizji - generał brygady - pułkownik - podpułkownik - major - kapitan ; - porucznik - podporucznik - chorąży - sierżant

- 5,2; - 4,4; - 4,0; - 3,8; - 2,8; - 2,2; - 2,0; - 1,8; - 1,6; - 1,8; - 1,4.

Przykładowo, podpułkownik w wieku 52 lat odchodzący do rezerwy po 33 latach służby pobierający uposażenie w służbie w wysokości ok. 4,8 mln lirów (równowartość ok. 2800 USD), otrzymuje emeryturę ok. 3,2 mln lirów. Jest to jednak tylko stawka bazowa, do której dochodzą różnego rodzaju dodatki np. rodzinne, za posiadane odznaczenia, wojenne itp. Ponadto emerytowani wojskowi otrzymują z reguły także świadczenia z tytułu indywidualnych ubezpieczeń emerytalnych. Odpowiednio wysokie uposażenie otrzymywane podczas służby czynnej pozwala bowiem na opłacanie dodatkowego ubezpieczenia.

Emerytowani wojskowi mogą podejmować dodatkowo pracę, zarówno w sektorze administracji państwowej, jak i w firmach prywatnych. Zachowują oni także prawo do lecznictwa resortowego. W razie śmierci emeryta, świadczenia przechodzące na wdowę i dzieci kształtują się na poziomie 50-70% ich wysokości, w zależności od liczby dzieci. Świadczenie po zmarłym emerytowanym wojskowym mogą otrzymywać także rodzice i rodzeństwo zmarłego, jeżeli pozostawali oni na jego utrzymaniu.

Republika Federalna Niemiec

W RFN uposażenie emerytalne stanowi podstawową formę świadczeń finansowych państwa na rzecz żołnierza zawodowego przeniesionego do rezerwy lub w stan spoczynku. Zawodowi żołnierze Bundeswehry nabywają uprawnienia do emerytury po minimum 10 latach służby. Po zjednoczeniu Niemiec i przejęciu znacznych zasobów kadrowych, a także na skutek przyjęcia zobowiązań wynikających z porozumień rozbrojeniowych, wynikła konieczność redukcji siłach zbrojnych. Rezultatem tego było przyjęcie ustawy z dnia 20 grudnia 1991r. "O zmniejszeniu stanu osobowego sił zbrojnych", w której określono granicę wiekową dla poszczególnych stopni wojskowych. Obniżenie granicy wiekowej umożliwiło żołnierzom zawodowym i służby okresowej wcześniejsze przechodzenie w stan spoczynku, np. pułkownikom w wieku 58 lat, majorom - 54 lat, podporucznikom, porucznikom i kapitanom - 52 lat, podoficerom i specjalistom wojskowym - w wieku 52 lat, oficerom liniowym, muzykom wojskowym, oficerom służby medyczno-sanitarnej oraz topograficznej - po ukończeniu 50 lat.

Uposażenie emerytalne składa się z płacy podstawowej, zwiększonej o różne dodatki, np. garnizonowe i o charakterze stałym (typu dodatek lotniczy, gdy było się pilotem przez okres co najmniej 5 lat). Do emerytury wliczane są okresy pracy w administracji państwowej, policji itp. Wysokość emerytury ustala się na podstawie uposażenia otrzymywanego na ostatnio zajmowanym stanowisku, przez minimum rok przed przeniesieniem w stan spoczynku. Minimalna wysokość uposażenia emerytalnego wynosi 35%, a najwyższa - 75% ostatnio pobieranego uposażenia wraz z dodatkami. Wysokość emerytury zwiększa się proporcjonalnie do wysługi lat:

wysługa lat	wysokość emerytury w stosunku do uposażenia w %
10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35.	35 37 39 41 43 45 47 49 51 53 55 57 59 61 63 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75.

Emerytura nie może być niższa aniżeli 65% poborów w najniższej grupie uposażenia w Bundeswehrze. W skład świadczeń emerytalnych wchodzą: emerytura, zasiłki o charakterze stałym, doraźne zapomogi pieniężne, np. na częściowe pokrycie kosztów przeniesienia, odszkodowania za utratę zdrowia w związku ze służbą wojskową.

Dla przykładu, oficer w stopniu pułkownika, decydujący się na wcześniejsze odejście w stan spoczynku, w wieku 57 lat, otrzymuje świadczenie, jakby służył do 58 roku życia. Otrzymuje on emeryturę w wysokości 75% uposażenia na ostatnio zajmowanym stanowisku, 8 tys. DM odprawy oraz dodatkową odprawę jednorazową w wysokości 4 tys. DM za dobrowolne zwolnienie się przed osiągnięciem wieku emerytalnego.

Żołnierze zawodowi, którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego, a służyli mniej niż 20 lat, mogą na własną prośbę ubiegać się o zwolnienie z armii. Otrzymują wówczas świadczenia na zasadach obowiązujących żołnierzy służby okresowej - przez 3 lata świadczenie wynosi 75% uposażenia na ostatnio zajmowanym stanowisku i jednorazowa sześciomiesięczna odprawa.

Żołnierze zawodowi, którzy zdecydowali się na wystąpienie z wojska przed nabyciem uprawnień do emerytury, mają prawo, po skończeniu służby w wojsku, do ubezpieczenia dodatkowego w ramach ustawowego ubezpieczenia emerytalnego. Koszty tego ubezpieczenia ponosi państwo. Ponadto mogą oni ubezpieczać się dodatkowo, prywatnie w licznych firmach ubezpieczeniowych.

Żołnierze przenoszeni do rezerwy z powodu fizycznej lub psychicznej niezdolności bezpośrednio związanej ze służbą wojskową, otrzymują renty inwalidzkie. Najniższa renta inwalidzka wynosi 66% uposażenia na ostatnio zajmowanym stanowisku, a najwyższa - 75% uposażenia. Wysokość renty inwalidzkiej uzależniona jest od wysługi lat (np. przy wysłudze 16 lat stanowi 67% uposażenia, przy 19 latach - 73%, 20 latach i więcej - 75%) i wzrasta dodatkowo o 20%, jeżeli przeniesienie w stan spoczynku związane jest z wypadkiem w czasie wykonywania obowiązków służbowych.

Francja

Żołnierze zawodowi nabywają uprawnienia do emerytury po przekroczeniu 50 roku życia. Minimalny okres służby wojskowej wynosi 15 lat. Podoficerowie mogą przejść na emeryturę już po 15 latach służby. Warunkiem przejścia na emeryturę oficera jest osiągnięcie limitu wieku lub 30 lat służby lub 25 lat efektywnej służby, gdy zwolnienie następuje na własną prośbę.

Wysokość emerytury zależy od wysługi lat i wysokości podstawowego uposażenia. Za każdy rok służby emerytura wzrasta o 2% uposażenia podstawowego i maksymalnie wynosi 80% uposażenia podstawowego. Waloryzacja świadczeń emerytalnych następuje automatycznie ze wzrostem wynagrodzeń podstawowych żołnierzy służby czynnej.

Dania

Obligatoryjny wiek przejścia na emeryturę żołnierzy zawodowych wynosi 60 lat. Maksymalna wysokość emerytury, po osiągnięciu 35 lat służby wynosi 75% uposażenia (podczas gdy dla pracowników państwowych - 62% uposażenia). Wysokość świadczeń emerytalnych, zarówno żołnierzy, jak i pracowników cywilnych) jest uzależniona od wysługi lat i wysokości uposażenia oraz wielkości stosowanego współczynnika przeliczeniowego, ustalanego w trakcie negocjacji ze związkami zawodowymi. Z reguły za ostatnie 10 lat służby współczynnik przeliczeniowy jest wyższy.

Wielka Brytania

Uprawnienia do emerytury wojskowej nabywane są w przypadku oficerów po 16 latach służby i po 22 latach w przypadku podoficerów. Obligatoryjny wiek odejścia na emeryturę wynosi 55 lat.

Wysokość świadczenia zależy od stopnia (stanowiska), z którego żołnierz odchodzi na emeryturę oraz od wysługi lat w danym stopniu (stanowisku). Wysokość emerytury wynosi 48% uposażenia zasadniczego, bez dodatków. Roczne uposażenie żołnierzy w brytyjskich siłach zbrojnych, kształtuje się następująco:

- generał - pułkownik - podpułkownik - major - kapitan - porucznik - chorąży - sierżant ; - kapral - szeregowy

- 104 000 - 107 300; - 51 270 - 56 670; - 44 100 - 48 750; - 31 270 - 37 460; - 24 660 - 28 670; - 19 340 - 21 370; - 22 163 - 28 860; - 18 430 - 22 200; - 15 380 - 20 150; - 10 280 - 15 000

Przykładowo, świadczenie emerytalne podpułkownika w stanie spoczynku kształtuje się w zależności od wysługi w stopniu od 1760 do 1950 funtów miesięcznie, co stanowi równowartość 2900-3220 USD. Emerytura wojskowa jest opodatkowana na zasadach ogólnych.

Każdemu żołnierzowi zawodowemu odchodzącemu na emeryturę jest wypłacana jednorazowa odprawa emerytalna w wysokości trzyletniej przyznanej emerytury. Odprawa ta nie jest opodatkowana. W przypadku zwalniania żołnierza do rezerwy przed nabyciem uprawnień emerytalnych (np. w wyniku redukcji), otrzymuje on jednorazową odprawę w wysokości 18 miesięcznych pensji, wolną od podatku. Jeżeli żołnierz musi odejść ze służby na skutek kalectwa lub utraty zdrowia w związku z pełnieniem służby wojskowej, przysługuje mu prawo do dodatku emerytalnego, którego wysokość zależna jest od stopnia wojskowego i wysługi lat w posiadanym stopniu wojskowym w dniu odejścia ze służby.

Emerytura żołnierza zawodowego nie jest z reguły jedynym jego źródłem utrzymania. Odchodząc do rezerwy ma duże możliwości, ze względu na wysokie kwalifikacje, podjęcia pracy w sektorze cywilnym. Ponadto, podczas służby większość wojskowych, ze względu na wysokość zarobków, ma możność skorzystania z dodatkowego ubezpieczenia w licznych towarzystwach ubezpieczeniowych.

Stany Zjednoczone

W amerykańskim systemie emerytalnym żołnierze zawodowi nabywają prawa do świadczeń po 20 latach służby i są zobligowani do przejścia na emeryturę po 30 latach służby. Dłuższe pozostawanie w służbie czynnej należy raczej do wyjątków i dotyczy głównie generałów, admirałów i żołnierzy - pracowników naukowych wyższych uczelni wojskowych. Począwszy od 1994 r., w związku z wprowadzaniem redukcji stanu osobowego sił zbrojnych, prawo do emerytury przysługuje po co najmniej 15 latach służby czynnej. Żołnierze, którzy przeszli do rezerwy przed uzyskaniem prawa do emerytury wojskowej (wysługa poniżej 20 lat) nabywają z tytułu służby uprawnienia do różnych świadczeń, w tym: opieki lekarskiej, stypendiów, niskooprocentowanych kredytów na kupno domu lub inne cele bytowe. Uprawnienia te, przysługujące również kombatantom i rencistom wojskowym realizuje Ministerstwo Weteranów.

Istnieją trzy zasady wyznaczania świadczeń emerytalnych dla żołnierzy odchodzących na emeryturę. Każda z tych zasad odnosi się do określonej grupy żołnierzy, w zależności od czasu i warunków rozpoczynania służby wojskowej.

1. Odchodzący na emeryturę, którzy przystąpili do służby wojskowej przed 8 września 1980 r., otrzymują świadczenie emerytalne zależne od posiadanego ostatnio stopnia i okresu pełnienia czynnej służby. Po 20 latach służby emerytura wynosi połowę otrzymywanego ostatnio wynagrodzenia podstawowego w służbie czynnej. Za każdy rok dodatkowej służby (powyżej 20 lat) emerytura wzrasta o 2,5% uposażenia podstawowego. Oznacza to, że po 30 latach czynnej służby otrzymuje się 75% wynagrodzenia.
2. Żołnierzom, którzy rozpoczęli służbę między 8 września 1980 r. a 31 lipca 1986 r., wysokość emerytury wyliczana jest z przeciętnej płacy podstawowej otrzymywanej z najkorzystniejszych 36 miesięcy. Przeciętny roczny zarobek jest mnożony przez 2,5% za każdy rok przebytej służby.
3. Trzecia zasada ma zastosowanie do wstępujących do służby po 31 lipca 1986 r. Żołnierze ci, po 20 latach służby, otrzymują 40% najwyższej uzyskanej płacy podstawowej. Za każdy dodatkowy rok służby, wysokość emerytury wzrasta o 3,5% najwyższego otrzymywanego wynagrodzenia. Oznacza to, że po 24 latach służby żołnierz otrzymuje świadczenie w wysokości 54% swojej płacy, po 27 latach - 64%, a po 30 latach - 75%. Te 75% stanowi jednocześnie najwyższy pułap zastępowalności płacy przez emeryturę.

W stosunku do żołnierzy nie posiadających dwudziestoletniej wysługi, obowiązują inne zasady obliczania wysokości emerytury. Ostatnie miesięczne wynagrodzenie podstawowe mnoży się przez 0,025 i przez liczbę lat w służbie czynnej, pomniejszone o 1% za każdy rok brakujący do 20 lat. Żołnierze, którzy przeszli na emeryturę przed osiągnięciem 20 lat wysługi z powodu stałej lub czasowej niezdolności do pełnienia służby, podlegają odrębnym regulacjom.

Emerytura wojskowa jest corocznie zwiększana o współczynnik waloryzacji, (cost of living adjustment - COLA), wyznaczany na podstawie inflacji. Świadczenia żołnierzy sił regularnych, są waloryzowane po zwolnieniu ze służby, podczas gdy rezerwistom dopiero po ukończeniu 60 roku życia.

W ramach przygotowania do przejścia na emeryturę, żołnierzowi przysługuje wiele dodatkowych świadczeń, takich jak:

• pomoc w przeprowadzce mienia prywatnego,
• przechowanie mienia prywatnego na czas jednego roku lub dłuższy, np. w przypadku choroby,
• pomoc w podjęciu pracy w służbie cywilnej,
• udział w bezpłatnych kursach umożliwiających podjęcie pracy po zakończeniu służby w środowisku cywilnym. Kursy takie (transition assistance program) są organizowane wspólnie przez Ministerstwo Obrony i Ministerstwo Pracy i dostępne na zasadzie także bezpłatności dla żon żołnierzy odchodzących do rezerwy.