REPRESJE JAKO PRAWORZĄDNOŚĆ

Szczegóły

Kategoria: STRONA GŁÓWNA

Opublikowano: 03 czerwiec 2017

Ustawodawcy w roku 2009 i w roku 2016 odwołali się do zasady sprawiedliwości społecznej wprowadzając w życie swoje ustawy; pierwszą o zmniejszeniu emerytur i drugą o pozbawieniu emerytur i rent funkcjonariuszy pełniących służbę do 31.07.1990 roku (czyli o odebraniu środków do życia, a wiec eutanazji) – CZY JEST TO PRAWORZĄDNE ?

Zastosowali zasadę odpowiedzialności zbiorowej, a stanowiąc to „prawo” na każdym etapie przyjętej procedury nie było zasad przyzwoitej legislacji, a to przecież wyklucza sprawiedliwość społeczną. Zarzucono nam wszystkim czyny kryminalne i stygmatyzowano słowami zbrodniarze, oprawcy, kaci itp. czyniąc z tego motyw do przyjęcia ustaw i pozbawiając nas czci i godności, ale właściwym do rozpatrzenia odwołań od decyzji ZER MSW uczyniono sąd pracy i ubezpieczeń społecznych, który nie jest organem kompetentnym do ustalenia okoliczności określających zasadność zakwalifikowania emeryta albo rencisty jako sprawcę czynu kryminalnego. Nikt kto złożył wniosek do Prokuratury o wszczęcie śledztwa mającego na celu ustalenie czy jest zbrodniarzem, nie otrzymał odpowiedzi wiążącej w stosunku do istoty wniosku – najczęściej była to odmowa wszczęcia śledztwa bez określenia powodu, a to nie było brane pod uwagę przez sąd jako okoliczność wykluczająca kwalifikację pod ustawę.  Ustawodawcy pozbawili nas prawa do orzeczenia sądu co do winy uzasadniającej  zastosowaną sankcję.

Pozytywnie zweryfikowani funkcjonariusze organów bezpieczeństwa państwa w roku 1990 (także znakomita większość tych co nie poddali się weryfikacji) to ludzie, którzy przed żadnym niezawisłym sądem nie zostaliby uznani za winnych łamania prawa, stosowania przemocy i naruszania godności człowieka — to jest za czyny o znamionach określonych w preambule niegodziwej ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku, a potęgującej jej skutki  przez ustawę Sejmu RP z dnia 16 grudnia 2016 roku.

Wspomnianą wyżej motywację uzupełniano publicznymi wypowiedziami posłów i wysoko postawionych urzędników państwowych o prawach „niesłusznie nabytych” czyli w okresie sprzed transformacji ustrojowej. Tymczasem prawo do emerytur i rent zostało ustalone dla naszej grupy zawodowej nie przez ustawodawcę z okresu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w drodze ustawy  z dnia 18 lutego 1994 roku!!!  Konieczność „przywrócenia zasady sprawiedliwości społecznej” w roku 2016 viceminister z MSW Jarosław Zieliński ilustrował powtarzanym wielokrotnie bezczelnym kłamstwem o wysokości emerytury w granicach 20 tyś. zł byłego funkcjonariusza organów bezpieczeństwa państwa.

Między 1994 rokiem a 2016 nie wydarzyło się nic szczególnego, nie odkryto też żadnych nowych nieznanych dotychczas faktów uzasadniających prawnie tak drastyczną (represyjną) zmianę przepisów o naliczaniu emerytur i rent. Zmienili się tylko ludzie sprawujący władzę. Przez ten ponad dwudziestoletni okres, emerytury i renty były waloryzowane corocznie z tytułu inflacji. Tę waloryzację, która jest wartością samoistną i własnością powszechnie obowiązującą i przyznawaną, ustawodawca też nam zabiera.

Bezwarunkowa odpowiedzialność zbiorowa polega na tym, że każdy funkcjonariusz, który pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa do roku 1990 traci prawo wysługi lat (ustalenie współczynnika obliczania wysokości emerytury na poziomie 0% to odebranie całkowite emerytury bo każda liczba pomnożona przez 0 daje 0) bez względu na okoliczności towarzyszące podjęciu służby w tych organach, a także bez względu na charakter i rodzaj tej służby oraz wykonywane czynności służbowe. Tego rodzaju „rozwiązanie prawne” pozostaje w oczywistej sprzeczności z zasadą demokratycznego państwa prawnego, wyrażoną w art.2 Konstytucji RP. Ta zasada nie pozwala na przyjęcie ustawowego domniemania, że każdy funkcjonariusz pełniący służbę w jednostce organizacyjnej wymienionej w art. 13b lub na określonym stanowisku dopuścił się czynów uzasadniających pozbawienie go części lub całości uprawnień emerytalnych. Jest to naruszenie fundamentalnej zasady indywidualizacji odpowiedzialności osoby za społecznie naganne zachowanie się. Realizacja wspomnianej zasady, będącej kanonem pochodnym ustrojowej zasady demokratycznego państwa prawnego, wymaga, aby w każdym wypadku owo  społecznie naganne zachowanie się zostało udowodnione w postępowaniu sądowym, a nie „ustalone” w drodze domniemania „prawnego” w danym przypadku odnoszącego się do określonej grupy osób. Jesteśmy jedyną grupą zawodową w Polsce dla której stworzono ustawę opierającą się na zasadzie odpowiedzialności zbiorowej pomijając całkowicie fundamentalne znaczenie takich zasad jak : równości i niedyskryminacji, proporcjonalności, nie działania prawa wstecz, zaufania obywateli do prawa stanowionego przez demokratyczne państwo, nie naruszania godności ludzkiej, domniemania niewinności i nie stosowania arbitralnego przypisywania winy oraz przyzwoitej legislacji.

Ustawa z dnia 16 grudnia 2016 roku wprowadza pojecie „służby na rzecz państwa totalitarnego”. Czy Polska Rzeczpospolita Ludowa była państwem totalitarnym – przeczy temu wiele opinii znanych autorytetów naukowych. Sformułowanie po prostu wymyślone przez ustawodawcę na potrzebę doraźnej zemsty politycznej.  Idąc mimo to taką drogą rozumowania, nieodparcie nasuwa się pytanie czy „służba na rzecz totalitarnego państwa” ograniczała się tylko do jednostek MSW wymienionych w art. 13b ?   Jest wiele dziedzin zawodowych, które odegrały równorzędną albo znacznie większą rolę w kształtowanie, byt, zwyczaje, prawo, funkcjonowanie, wychowanie obywatelskie, przygotowanie zawodowe itd., tamtej Polski i to jest „oczywista oczywistość”, a zatem  wybór naszej grupy zawodowej to DYSKRYMINACJA. Nie godzi się jednak dalej rozwijać  tę myśl ustawodawcy zawartą w pojęciu „państwo totalitarne”, bo  przecież wówczas Polska miała pozycję międzynarodową adekwatną dla swego potencjału i istniejących globalnych uwarunkowań politycznych.

Wróćmy jednak jeszcze na chwilę do pojęcia „państwo totalitarne”. Wprowadzona do ustawy cezura czasowa  za „służbę na rzecz państwa totalitarnego uznaje okres od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r.” Oznacza to, że wybory z dnia 4 czerwca 1989 r. odbyły się w „państwie totalitarnym”, jak i rząd Tadeusza Mazowieckiego utworzony 12 września 1989 r. działał prawie rok w „państwie totalitarnym”. Z dniem 31 grudnia 1989 r. tj. wraz z wejściem w życie nowelizacji ówczesnej Konstytucji zmieniono nazwę państwa na „Rzeczpospolitą Polską”, usunięto artykuły dotyczące kierowniczej roli partii oraz przyjaźni ze Związkiem Radzieckim. Pojawiły się nowe zasady ustrojowe – zasada demokratycznego państwa prawnego, zasada sprawiedliwości społecznej, pluralizm polityczny, swoboda działalności gospodarczej oraz ochrona własności i w tych nowych warunkach politycznych uchwalona została ustawa emerytalna przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 18 lutego 1994 roku. Nowelizacja przyniosła też zmiany o charakterze symbolicznym, czego wyrazem było przywrócenie korony orłu białemu w godle Polski. Czy zatem po takiej zmianie Konstytucji, powołana III Rzeczpospolita Polska była do 31 lipca 1990 r. „państwem totalitarnym” ? Czy wejście w życie w dniu 10 maja 1990 r. ustawy o UOP i w tym samym dniu powołanie przez premiera Tadeusza Mazowieckiego na stanowisko szefa UOP Krzysztofa Kozłowskiego i  jego zastępcy Andrzeja Milczanowskiego było dziełem „państwa totalitarnego” – Jest to oczywiście absurd, skoro tego dnia nie miała miejsca żadna czynność prawna, która znamionowałaby koniec epoki Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a co więcej, wcześniej miały miejsce fakty, działania prawne, które powinny wskazywać inną datę, jeśli nie wcześniejszą to 4 czerwca 1989 roku.

W tym miejscu przypominają się sentencje z podręczników prawniczych z okresu studiów : 1) PRAWO TO WOLA KLASY PANUJĄCEJ USANKCJONOWANA SIŁĄ PRZYMUSU PAŃSTWOWEGO; 2) WOLA JEST MOTOREM PRAWNIE SKUTECZNYCH DZIALAŃ CZŁOWIEKA.

Taka jest rzeczywistość, o której media milczą mimo zainteresowania problemem. Poniżej przedstawiamy niektóre żywe przepisy zaczerpnięte z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, dla ułatwienia porównań przydatnych do sporządzenia odwołania od  decyzji imiennej ZER MSW w związku z ustawą Sejmu RP z dnia 16 grudnia 2016 roku.

 

KONSTYTUCJA RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Art. 2. Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Art. 9. Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego.

Art. 10.1. Ustrój Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na podziale i równowadze władzy ustawodawczej, Władzy wykonawczej i władzy sądowniczej.

2. Władzę ustawodawczą sprawują Sejm i Senat , władzę wykonawczą Prezydent  Rzeczypospolitej Polskiej i Rada Ministrów, a władzę sądowniczą sądy i trybunały.

Art. 21.1. Rzeczpospolita Polska chroni własność i prawo dziedziczenia.

Art. 30. Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.

Art. 32.1 Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.

2. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

Art. 38. Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę życia.

Art. 42.1. Odpowiedzialności karnej podlega ten, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Zasada ta nie stoi na przeszkodzie ukarania za czyn, który w czasie jego popełnienia stanowił przestępstwo w myśl prawa międzynarodowego.

3. Każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu.

Art. 45.1. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.

Art. 47. Każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz decydowania o swoim życiu osobistym.

Art. 64.1. Każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia..

Art. 67.1. Obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego.

Art. 68.1. Każdy ma prawo do ochrony zdrowia.

Art. 71.1. Państwo w swojej polityce społecznej i gospodarczej uwzględnia dobro rodziny.

Art. 77.1. Każdy ma prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona przez  niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej .

2. Ustawa nie może nikomu zamykać drogi sadowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw.

Art. 83. Każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 87.1. Źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Art. 91.1. Ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba, że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy.

2. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma Pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy nie da się pogodzić z umową.
3. Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami.

 

KONWENCJA  O OCHRONIE PRAW CZŁOWIEKA I PODSTAWOWYCH WOLNOŚCI

Art. 6. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym, albo o zasadności każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej.

Art. 7. Nikt nie może być uznany za winnego popełnienia czynu polegającego na działaniu lub zaniechaniu działania, który według prawa wewnętrznego lub międzynarodowego nie stanowił czynu zagrożonego karą w czasie jego popełnienia.

Art. 8. Każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, swojego mieszkania i swojej korespondencji.

ART. 13. Każdy, kogo prawa i wolności zawarte w niniejszej konwencji zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka odwoławczego do właściwego organu państwowego także wówczas gdy naruszenia dokonały osoby wykonujące swoje funkcje urzędowe.

Art. 14. Korzystanie z praw i wolności wymienionych w niniejszej konwencji powinno być zapewnione bez dyskryminacji wynikającej z takich powodów jak płeć ,rasa, kolor skóry, język, religia, przekonania polityczne i inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie bądź jakichkolwiek innych przyczyn.

PROTOKÓŁ DODATKOWY DO KONWENCJI O OCHRONIE PRAW CZLOWIEKA I PODSTAWOWYCH WOLNOŚCI

Art. 1. Każda osoba fizyczna i prawna ma prawo do poszanowania swego mienia. Nikt nie może być pozbawiony swojej własności, chyba, że w interesie publicznym i na warunkach przewidzianych przez ustawę oraz zgodnie z podstawowymi zasadami prawa międzynarodowego.

 

MIEDZYNARODOWY PAKT PRAW OBYWATELSKICH I POLITYCZNYCH

Art. 15. Nikt nie może być uznany za winnego popełnienia przestępstwa polegającego na działaniu lub zaniechaniu, który według prawa wewnętrznego lub międzynarodowego nie stanowił przestępstwa w czasie jego popełnienia.

Art. 17.1. Nikt nie może być narażony na arbitralną lub bezprawną ingerencje w jego życie prywatne, rodzinne, domowe lub korespondencje, ani też na bezprawne zamachy na jego cześć i imię.

2. Każdy ma prawo do ochrony prawnej przed tego rodzaju ingerencjami i zamachami.

Art. 26. Wszyscy są równi wobec prawa i mają prawo, bez żadnej  dyskryminacji, do równej ochrony prawnej. W związku z tym ustawa powinna zakazywać wszelkiej dyskryminacji i gwarantować wszystkim jednakową i skuteczną ochronę prawną przed wszelką dyskryminacją, a zwłaszcza ze względu na rasę, kolor skóry, płeć, język, religię, poglądy polityczne lub inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, sytuacje majątkową, urodzenie lub z jakiejkolwiek innej przyczyny.

Zarząd Główny ZBFSOP